Duisternis
Binnen in mij is het duister
Diep verborgen in mijn hart
Maar ook zichtbaar in mijn ogen
Zo gevoelloos, zoveel smart
Leeg en niet meer te vervullen
Onherstelbaar en verscheurd
Laat me schreeuwen tot het einde
zodat mijn lichaam met mij treurt
Mijn hart vervult zich met het duister
Mijn lichaam vol met angst en vuur
Haat zal in mijn ziel versmelten
De pijn duurt tot het laatste uur
Ik geef mij over aan het duister
En voel de passie van mijn pijn
Het vuur, de haat, het inspireert me
Dit is de plaats waar ik wil zijn
Diep verborgen in mijn hart
Maar ook zichtbaar in mijn ogen
Zo gevoelloos, zoveel smart
Leeg en niet meer te vervullen
Onherstelbaar en verscheurd
Laat me schreeuwen tot het einde
zodat mijn lichaam met mij treurt
Mijn hart vervult zich met het duister
Mijn lichaam vol met angst en vuur
Haat zal in mijn ziel versmelten
De pijn duurt tot het laatste uur
Ik geef mij over aan het duister
En voel de passie van mijn pijn
Het vuur, de haat, het inspireert me
Dit is de plaats waar ik wil zijn
Reacties op dit gedicht
| Fading Away: | Vrijdag, mei 28, 2004 15:24 |
| Overweldigend.. Het raakt me, het verwardt me, terwijl ik je tegelijk ook begrijp.. Erg mooi. Liefs, Fading Away |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Esther Frenay | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||