DE WIND VERBLEEKT DE ZON
Ik veeg de tranen uit mijn ogen
en tuur naar de zee
de wind speelt met mijn haar
en voert me in gedachten mee...
Ik droom over mijn leven
en hoe het zou kunnen zijn
doch, steeds waait er zand in mijn ogen,
net als in het leven is daar weer die pijn...
Mensen lachen, mensen huilen
dit zal altijd blijven bestaan,
maar bij mij niet zoals bij een ander
dat ook die wel overgaan...
Bij mij is het een blijvend lot
en ik kom er vaak niet uit
al lach ik door mijn tranen heen
ik weet dat ik straks weer op iets stuit...
Gelukkig zijn is heel beperkt,
ik durf er niet van te genieten
omdat, wanneer ik ging geloven
de mooie dingen me in de steek lieten...
Ik zie door de wolken de zon wel schijnen,
maar meestal schijnt hij niet voor mij
och, kon ik in de zon geloven,
dan ging de wind ook mij voorbij...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: carolien van alphen | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2001 | ||
| Thema's: | ||