Voltooid verleden tijd
O, wat een haat
En het is mijn hart dat het versprijdt
het bloed kookt van woede
Ik zou je nooit meer geloven
maar zelfs de tweede keer lukte het
mij per ongeluk te veroveren
Je kent mijn versie
en je weet te veel
ik zou je laten verstikken
Zoals je mij verstikte
met al de goedheid waarvan
niets op waarheid beruste
Vrienden, een mooi woord
wij hielden ons na alles nog vast aan dat woord
totdat jij het een hele andere betekenis gaf
Je mooie woorden, ik doorzie ze
waarom zou ik haar niet behoeden
voor een fout die jouw naam draagt?
En zelfs nu ik weet
dat ik niets voor je beteken
kan ik je niet aan je verstand brengen
Ik rust niet voordat je ziet
zij moet het geloven-
dat hij nooit lang met iemand gelukkig wil zijn