opgeborgen.
geborgen in haar schoot
geluiden vallen
weg beweging
slow-motion
alles wordt voelbaar
een ziel ontbloot
en ik verlies mezelf
in het gefluister
in haar
zo was het echter
een leven lang lijkt het
geleden opgeborgen
mijn hart
nu ben ik alleen amper
een fractie van
mezelf
witte regels
slechts resten me
regenboog verlangend
geluiden vallen
weg beweging
slow-motion
alles wordt voelbaar
een ziel ontbloot
en ik verlies mezelf
in het gefluister
in haar
zo was het echter
een leven lang lijkt het
geleden opgeborgen
mijn hart
nu ben ik alleen amper
een fractie van
mezelf
witte regels
slechts resten me
regenboog verlangend
Reacties op dit gedicht
| wil: | Dinsdag, mei 08, 2001 22:19 |
| surdance... herinneringen aan geliefden zijn zo moeilijk te openen. zit zoveel pijn aan alsof je stukjes leven laat sterven. Stukjes van jezelf die met haar sterven en de glans van alle regenbogen tot nul terugbrengen. Sterkte wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sundance | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2001 | ||
| Thema's: | ||