Nu ik je gist'ren in mijn armen hield,
zo kwetsbaar en fragiel,
voelde ik dat de strijd verloren was.
Dat iets moois me gaat verlaten,
op zoek naar meer geluk...

Een traan rolde langzaam over je wang,
ze werd gekerfd in mijn hart,
want al was het niet je eerste traantje,
het was misschien wel de laatste...

Je hele lichaam trilde
je huid brandde alsof je net uit de sauna kwam,
ik duwde je nog maar iets dichter tegen me aan
zodat ik het bonzen van je hart duidelijk kon voelen.

Jouw stilte maakte me bang,
maar ik mocht het niet laten merken
dus praatte ik maar de stilte voorbij...

Ik vertelde je dat alles wel goed zou komen,
dat je moest volhouden,
maar je ogen vertelden me
dat je mijn onzekerheid doorgrondde,
dat het goed bedoeld was
maar dat we beiden beter weten...

We weten dat ze ginder boven naar je verlangen,
alleen de onwetendheid van
'wanneer precies zal je afscheid nemen'
doet verschikkelijk veel pijn.

Hoe lang mag ik nog genieten
van jou aanwezigheid hier bij mij ?
Ik wil je vragen blijf bij ons (we hebben je nodig),
laat die jaloerserikken maar op je wachten,
het is nog veel te vroeg om verder te gaan...

Maar dat zou egoïstisch van me zijn...

Dus lieve meid,
ik weet dat je hierop wacht :
Ga maar, wij volgen je nog wel!
Een nieuwe wereld ligt aan je voeten,
toon ze daar ook maar eens hoe groot een mensenhart kan zijn...

-x-