simply nature
Hoe de maan
daar zachtjes naar me lacht
het zwart verbreekt
en haar schijnsel
de kern wordt van de nacht
hoe het witte licht
mijn ogen verblind
en me zachtjes omsluierd
tot de ochtend herbegint.
-x-
daar zachtjes naar me lacht
het zwart verbreekt
en haar schijnsel
de kern wordt van de nacht
hoe het witte licht
mijn ogen verblind
en me zachtjes omsluierd
tot de ochtend herbegint.
-x-
Reacties op dit gedicht
| Juva: | Vrijdag, december 14, 2001 15:35 |
| mm het gevoel zit wel goed met dit gedicht, maar het leest een beetje gebroken. Verbreekt, moet dat niet 'doorbreekt' zijn? Die laatste strofe klinkt ook niet echt vlot. Greetz. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: insomnia | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 mei 2001 | ||
| Thema's: | ||