1 juni 2004

Lieve meid,

is het einde nu zoek? Je buien zijn niet over. En hoewel deze toestand met hem ook nog niet over is (je bent veel afhankelijker dan je dacht, dan je wilt toegeven), merk je dat je soms, zomaar zonder reden verdrietig bent. Noem het verdrietig, down, chagrijnig, lusteloos, wat je wilt. Het is niet goed. Ik merk dat je vecht, op jouw manier. Maar is het wel genoeg? Wat wil je nu eigenlijk? An easy way out. Maar die is er niet. Je moet er doorheen, hoe dan ook. Maar je bent nog niet klaar om los te laten. Hem loslaten is één ding. Maar al het andere wat boven is gekomen, gaat daarmee niet weg. Hou je daarom aan hem vast? Als excuus? ‘Zie je, het komt door hem dat ik me rot voel, ik ben zoveel met hem bezig.’ Je begon je al af te vragen wat je nou eigenlijk bij hem zoekt. Het antwoord moest je schuldig blijven. Je bent daar, terwijl je je soms afvraagt wat je daar eigenlijk doet.

Is dit het antwoord dan? Is hij een afleidingsmanoeuvre geworden, een decoy? Om maar niet toe te hoeven geven hoe bang je bent? Voor alles? Voor de liefde, voor de wereld, voor werk, alles. En alles grijpt vrees ik terug op één ding: angst om…niet goed genoeg te zijn, denk ik. Ga maar na: waarom schuif je je scriptie en stageverslag voor je uit? Omdat je bang bent te horen dat het niet goed genoeg is. Waarom ben je zo kieskeurig in werk zoeken? Omdat je bang bent dat je het niet kunt. (Je durft verdorie niet eens in een groentezaak te werken, zo bang ben je om fouten te maken.) Maar je bent ook bang om mensen uit het verleden tegen te komen. Wat zijn de kansen daarop nou? Belachelijk toch, dat je je daardoor ook nog eens laat tegenhouden? Maar je doet het wel.

Je wilt zo graag sterk zijn, je wilt niet toegeven hoe het speelt bij je. Je wilt geen hulp zoeken, dat is een teken van zwakte. En zo erg is het niet, toch? Je stelt je maar aan, vind je zelf. Maar ondertussen…speelt dit al veel langer, veel meer dan je wilt toegeven.

Wanneer is het genoeg?