Je doet het jezelf niet aan!
Je moet door met je leven, laat je gaan!
Dit zeg ik elke keer weer tegen mijn geest
Maar het is moeilijk, maar dat had ik al gevreesd...
Ik begin te beven, als ik hem plots weer tegen kom
En dat voelt zo gemeen en dom?!
Waarom kan hij niet gewoon 'hoi' tegen me zeggen?
Of moet ik me daar maar gewoon bij neerleggen??
Hij wou wel goeie vrienden met me zijn
Maar ik heb het idee of negeert ie mij en dat doet mij pijn...
Hij is degene die het heeft uitgemaakt...
Maar misschien schaamt ie zich daarvoor en dat het hem misschien ook nog wel raakt...
~ Reacties zijn altijd welkom ~