Ontsluierd
Je vraagt mij wie ik ben
Maar ik moet je stil bekennen
dat ik het eigenlijk niet weet…
Ik weet wel hoe ik heet,
ik ken mijn eigen naam.
Maar of ik mij ook ken?
Want…
Soms sla ik mijn vleugels uit,
en kruip dan in mijn schulp.
Ik ben soms dag en nacht.
Een vrouwelijk kind,
een kinderlijke vrouw.
Had jij het andersom verwacht?
Ik doorsta de sterkste orkaan.
Maar soms…is een briesje al genoeg
om mij onderuit te laten gaan.
Een vlinder, of een wesp.
Gevangen, soms bevrijd.
Maar altijd is er tegenstrijd.
Dus wat is nou de kern?
De basis van mijn ik?
Het hart van mijn bestaan?
Ik weet niet wie ik ben.
Maar wie heeft zich ooit wel
van de sluier ontdaan?
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Maandag, juni 07, 2004 14:33 |
| ! een sterk poetisch, goed om ook zo weer van je te lezen! | |
| jazzzz: | Zaterdag, juni 05, 2004 16:59 |
| mooi verwoord! herkenbare vraag.. ik ken mezelf niet goed maar kom steeds 'n stukje dichter inzicht groeit geleidelijk steeds weer 'n stukje lichter liefs, |
|
| - ike -: | Zaterdag, juni 05, 2004 16:03 |
| heel mooi!! je ander gedicht dat ik net las is ook super! x ike |
|
| Rep: | Zaterdag, juni 05, 2004 14:57 |
| mooi geschreven joh! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evenstar21 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||