HET ZIEKENHUIS.

Ze doen je pijn,geven je veel verdriet maar ze kennen je helemaal niet.
Je kunt niks doen alleen maar hopen op de volgende dag.
uiteindelijk verliet ik het ziekenhuis met een lach.
Ieder jaar herriner ik me eraan,die pijn die ik toen gevoeld heb zou ik niet nogeens willen doorstaan en al die mensen kijken je aan,ze doen niks ze staat daar maar te staan.
In hun gedachten zag je hoe zielig ze het voor mij vonden.
Het was een hel,het leek de oorlog wel.
vechten om in leven te blijven weer opnieuw te leren lopen.
Ik had tijdens de operatie nog liever in zware coma willen raken i.p.v dat ze me zogenaamd beter gingen maken.
Maarja ze willen het beste maar ze moeten mij ligaam niet nog verder verpesten.