toen mijn opa opa was
nooit meer koffie, nooit meer thee
nooit meer dammen of yatzee
nooit meer zitten in die stoel
ooit was het een heleboel
dat ik samen met mijn opa
pratend naar die kast toeging
dat hij dan het damspel pakte
en ik nog net het dambord ving
dat ik dan roep 'zag je dat, oop?'
'ja, je ving het zomaar op!'
dat die ndagen nooit meer komen
nee, dat wil niet in mijn kop
want ooit, misschien een volgend leven
zit ik in die leren stoel
dan dammen we als nooit tevoren
ooit was dat een heleboel
Reacties op dit gedicht
| anne(15): | Donderdag, juni 10, 2004 20:45 |
| Heel mooi geschreven en zo herkebaar.. Maar onthou "Herinnerinen zijn voor altijd" Je opa zal trots op je zijn Liefs Anne |
|
| Simone16: | Dinsdag, juni 08, 2004 22:08 |
| ja, wou ik ook wel... -xxx- je zus :) |
|
| Just1Poem: | Dinsdag, juni 08, 2004 20:05 |
| erg mooi geschreven... Ik krijg het beeld helemaal voor me... nice | |
| nien: | Dinsdag, juni 08, 2004 19:10 |
| prachtig!! geweldig.. weet wat je bedoeld.. kuzj | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zivinice | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 08 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||