Genageld
De echtheid barst uit zijn groeven;
de omgekrulde noten zijn geschilderd
op een ondergrond van gebroken wit papier.
Zolang ik blijf verlangen naar
de oeroude klanken van mijn viool zullen
mijn haren niet verkleuren en
mijn nagels niet omkrullen:
Want;
De wereld kan dan wel blijven doordraaien;
Ik draai vandaag niet mee.
De kraaien kijken en glinsteren met hun ogen vol:
Bewondering, naar mijn vliegensvlugge vingers.
Reacties op dit gedicht
| de nifter: | Donderdag, juni 10, 2004 08:11 |
| speel je ook folk en bluegrass enzo? of alleen zware klassieke stukken? en doe je aan verzoeknummers? en lust je pindakaas? en wat doen tegenwoordig de aandelen ahold? en is het momenteel mooi weer in botswana? en wie heeft toch dat laatste zilveruitje opgegeten? en waarom hebben bavianen rode konten? en als je in emmen woont, ben je dan een emmer? en waarom heet het dieet terwijl die juist niet eet? en wat gebruik jij voor afwasmiddel? en waarom neemt niemand mij ooit serieus? en waarom zijn di | |
| Oorlam: | Woensdag, juni 09, 2004 19:43 |
| in Uw geplaatste hippieschoen stop ik een centje of wat..:meer! | |
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||