In het frisse water tijdens
het zwemmen zie
ik jou gelaat in
de schemering van de golven.
Het in engels geschreven liefdesverhaal
bevat jou naam.
In het technologielokaal zie
ik jou naam op
een deurmat van
een door leerlingen gemaakt huis.
Wanneer we dan na
aarderijkskunde binnen zijn in
het kille achtergelaten,
bijna vergeten biologielokaal:
-Kijk ik in de lente naar
de vallende bloesems die
mijn ontzichtbare tranen voor
jou voorstellen.
-Kijk ik in de winter naar
de smeltende sneeuwvlokken die
ook mijn tranen voorstellen vanwege dat
ik je warme omhelzingen mis die
me door de vorige winter brachten.
-Kijk ik in de herfst naar
de dorre bladeren reikend naar
de grond,
bladeren die weeral eens mijn
tranen voorstellen voor
het verdriet van
jou niet toegestaande liefde.
-Kijk ik in de zomer naar
de verliefde misschien wel
getrouwde koppels die
vreugdevol voorbij marcheren.
Als ik mijn samenvattingen van
geschiedenis aan
het opzeggen ben
vormen mijn lippen
onverwacht jou naam.
In het aarderijkslokaal kan
ik mijn ogen niet
wegkrijgen van
de landschapskaarten,
jou gelaat schuilt zich in
1 van die foto's.
Tijdens het uurtje
godsdienst kom
je mij het langst bezoeken.
In God geloven doe ik niet!
Daarom neem jij me mee naar
een wereld vol
van fantasie.
Jou zien terwijl
de zon naar
de hemel kruipt,
dromen die nooit
zullen uitkomen!
De kus gegeven met
pure liefde,
wanneer zal mijn
redder op het witte paard
hem komen geven ?!?
Tijdens wiskunde bij
het uitrekenen van
een oefening bekom
ik jou naam als uitkomst.
Op de droevige melodies van
M.O. beginnen mijn
ogen te tranen,
steeds verberg ik
de tranen achter een
masker van pain en verdriet.
Het onderdeel waar
we nu bij nederland
mee bezig zijn is zinsontleding,
Ik kan er niets aan doen
maar bij elke zin
ben jij het onderwerp.

Wanneer laat je me nu eens met rust?!?
Wanneer beken je nu eens jou liefde voor mij ?!?
Wanneer...
Wanneer?!?