Tranen in haar ogen
verdriet op haar gezicht
Hij koos mooie woorden
bijna een gedicht
Liefde is een fakkel
die opbrandt in de nacht
Maar altijd in het donker
wordt nieuw licht verwacht
Zij ziet geen woorden
in haar stil verdriet
Zij voelt slechts de kilte
die hij achter liet
's Avond als de lichten
branden in de stad
Zwalkt zij door de straten
opzoek naar wat ze had
Ze kent hier alle straten
pleinen en de brug
Ze lacht, ze huilt, ze danst ze wil terug..
terug naar huis dronken en alleen
Ze hoort alleen het geluid
van de stilte om haar heen
Ze slaapt haar roes in dromen
van ongrijpbaar geluk
Dan ziet ze hem weer komen
maar hij slaat haar spiegel stuk
Gisteren is geweest
en morgen moet nog komen
nu is nu
probeer vandaag te dromen
Blijf daar toch niet hangen,
drijven in de tijd
Een rups wordt eens een vlinder
die haar vleugels spreidt......