languit lig ik op mijn bed
m'n hoofdkussen kleddernat
tranen rollen en rollen
tot ze uitijndelijk uitelkaar
spatten op mijn kussen
uren lig ik hier
te staren naar het plafont
in de steek gelaten
door iedereen om me heen
kvoel me verdomd toch zo alleen
ik kan m'n gevoelens de baas niet meer
mijn hoofd voel kil mijn hart zo leeg
ik wou dat ik van deze aarbol verdween
geen geruzzie en geen geweld
voor eeuwig rusten
geen tranen meer hoeven te laten
ja de aardbol zal ik verlaten.
niemand die het zou merken
niemand die het erg zou vinden
ik voel de pijn steken harder en harder
de pijn van het aleen zijn
moet ik nu echt alleen sterven?
oke dan vaarwel.

*sorrie ik dacht dat ik vrienden had.maarja niet dus
ik hoop adt je je nog amuseerd denk aan mij als je piete ziet.*