Tijd
De zee ligt
met grijze vleugels opengespreid
en ik staar naar mijzelf
naar de verloop van tijd.
De golven worden
langzaam opgetild
totdat mijn adem stokt
en angst uit mijn ogen gilt.
achter mij
een reusachtig land
dat mij veel verteld
angstvallig blijf ik
dicht bij de waterkant.
met grijze vleugels opengespreid
en ik staar naar mijzelf
naar de verloop van tijd.
De golven worden
langzaam opgetild
totdat mijn adem stokt
en angst uit mijn ogen gilt.
achter mij
een reusachtig land
dat mij veel verteld
angstvallig blijf ik
dicht bij de waterkant.
Reacties op dit gedicht
| carolien van alphen: | Zaterdag, mei 19, 2001 19:25 |
| De zee neemt je altijd in gedachten mee... Het geeft je kracht bij verdriet en een intens gevoel van blijdschap op een mooie zomerdag! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Peter Kralt | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2001 | ||
| Thema's: | ||