~ luna neemt knuistje van olivijn ~
luna voelt duister blikken
als zij ebbenbos betreed
staren zwijgend afstand
kleintje zwart krul bekleed
loopt met krachtig pas
naar eigen sferen huis
zet olivijn op de grond
en zegt welkom thuis
ogen blikken groenvonkend
in stilte van herken
zachtjes vraagt olivijn
kun jij zeggen wie ik ben
moeder zei altijd je bent
van buiten duister getekend
maar van binnen helder licht
weet jij wat dat betekent
luna neemt knuistje van olivijn
in haar linker geestvoel hand
tintelingen stromen binnen
wijsheid diep zielsverwant
we zijn allemaal gelijken
dat was..dat is en zijn zal
ontstaan uit het pure
de bron van het heelal
we krijgen mee van ouders
uiterlijkheden zo specifiek
eigen aard daarbij meedragend
maakt ons allen weer uniek
olivijn jij staat zo dichtbij
de oorsprong van de bron
jij leert mij met jouw vraag
waar het allemaal begon
| keiko: | Zaterdag, juni 19, 2004 22:56 |
| we zijn allemaal een eigen persoon de een zo bijzonder de ander gewoon op onze eigen manier zijn we allemaal voor veel verschillende mensen heel speciaal veel liefs keiko.. |
|
| H.J.: | Zaterdag, juni 19, 2004 09:48 |
| Hoop dat het weer een lange serie wordt.Ik geniet er zeer van kussss |
|
| sunset: | Vrijdag, juni 18, 2004 09:32 |
| Wohw ... nog enkelen, en ik blijf sprakeloos. Schitterend mooi weer. Liefs / sunset |
|
| bieke: | Vrijdag, juni 18, 2004 09:11 |
| Ze lezen heerlijk en zijn mooi Liefs Bieke, |
|
| wijnand.: | Vrijdag, juni 18, 2004 00:43 |
| Heerlijk gedicht | |
| michris: | Vrijdag, juni 18, 2004 00:20 |
| Soms staat de tijd stil, omdat woorden zo mooi en intens zijn dat niets meer beweegt... liefs, michris |
|
| Auteur: maria | ||
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||