Iedere avond ontmoet ik je in m’n dromen,
iedere ochtend weer de gedachte aan jou…
Dagenlang loop ik te dolen,
wetend dat ik van je hou…
Maar als ik je daar dan zo zie staan…
Schuchter en onbeholpen…
Plots beseffend…
Ookal kijk je me niet aan…
Jij weet niets van mijn bestaan…
Want in realiteit leef jij nu eenmaal je eigen leven
en kwijn je weg hier ergens ver vandaan…
Spoorloos zoekend op een verlaten eiland…
Misschien wel naar een droom die je was ontgaan??
Ach, je hoeft het me niet uit te leggen…
Laat me nu maar in de waan,
want eigenlijk leid ik ook wel een beetje…
M’n eigen dromerige bestaan…