Bergen Bedwingen
bitter zand
in de spleten van m’n tanden,
vormen ruwe plekken,
op de levensweg
van m’n voorgewassen handen,
niet langer rein,
maar besmeurd met de etiquette
van de beste willen zijn
en steeds hoger klimmen,
welke gevaren ook
genadeloos te bedwingen,
niet toegeven aan de zwakheid
van het bestaan,
verbeten,
tot de dood het zegt,
verder gaan.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, juni 20, 2004 12:11 |
| Wohw. Schitterend. Liefs / sunset |
|
| Lucius: | Zondag, juni 20, 2004 10:14 |
| En blijven luisteren lijkt me een goed begin. En volhouden natuurlijk! Een erg sterk gedicht moet ik zeggen, zegt precies waar het op staat. *duimt/hoopt dat de ziekte snel overgaat* Liefs, Lucius |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||