mezelf een weg banend in mijn drukke bestaan
zoekend, naar dat ene rustpunt in mijn leven
kijkend naar die plek waar ik even stil kan staan
even terug naar de plek waar ik was gebleven

om me hen kijkend zie ik zoveel verschillenden mensen
de een is vrolijk en blij, de ander vol van zorgen
ik word zo moedeloos van al die onmogelijke wensen
zoveel zijn er en allemaal zo secuur opgeborgen

ik zou al die mensen die me zo aan het hart liggen
liefde, vertrouwen en een veilig huis willen geven
maar wat ik ook ga doen, en hoe ik zal blijven wiggen
het zal me nooit lukken, want ze hebben de hoop opgegeven

daarom heb ik af en toe even wat tijd en stilte nodig
om even tot mezelf te komen en mezelf te kunnen zijn
dan worden de vreselijk belangrijke dingen even overbodig
en dan ben ik weer even, net als heel vroeger, klein

dan kan ik, zodra ik weer terug stap in mijn leven
met goede moed voor ze klaar staan en naar ze luisteren
maar ik heb die plek nodig voor als ik weer ga beven
dan kan ik daar weer voor even mijn eigen leed verduisteren