Dubbele holle wand van glas gevuld met midden bruine gloed
reikt me nader zodat ik slik en mors op mijn cognackleurige
pantalon wat maakt dat de vlek niet zichtbaar is, op het oog wat
water hoewel de geur verklapt dat wat de stof weet te verbergen
De fles die naast me staat raakt leger tot de bodem nadert
mijn broek reeds kletsnat van het knoeien en zweten omdat
de kachel veel te hoog, de wol te dik, de voering van het
kamgaren te warm, ik zie slechts de vlam in het behang
Sissend vat het vilt van mijn schoenen vlam en in mijn
voeten beginnen aders te borrelen. uit mijn oren ontstijgt
zwarte rook die zich vermengt met de giftige lucht
in de kamer, het hoogpolig tapijt een open haard
Daar midden in sta ik, op de vlucht voor wat in mijn lichaam zit
een soort van verdriet, dat tranend hard niks lijkt te blussen
Zo is het net alsof het zoute nat licht ontvlambaar is en zorgt
voor volledige verbranding van wat liefde liefde heet in bloed en hart
shelob: | Woensdag, juni 23, 2004 23:15 |
Heel sterk, allesomvattend vuur dat je wilt blussen, maar dat alleen maar lijkt aan te wakkeren, als pyromaantje van genoten. | |
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 23 juni 2004 | ||
Thema's: |