In de gedichten van sommigen freaks lees ik dat ze het leven soms even niet meer zien zitten.Met sommigen gaat het na een tijdje weer beter, maar anderen zakken steeds dieper in een depressie. Dit gedichtje heb ik geschreven voor die freaks, en met name voor Rebecca. Ik zeg er even duidelijk bij dat dit gedichtje dus niet over mijzelf gaat.
-Waar kan ik heen?-
Tranen stromen over mijn gezicht
Tranen van verdriet
Waar is dat ene puntje licht?
Ik doe m’n best maar zie het niet
Wat moet ik met mijn leven?
Als al het goede verloren gaat
Wie kan ik nog mijn liefde geven?
Als er niemand achter mij staat?
Zeg mij, waar kan ik heen
Nu ik alle hoop ben kwijtgeraakt
Ik voel me zo alleen
Is er iemand die zich daarover zorgen maakt?
xxx-jes en veel sterkte voor de freaks die het moeilijk hebben,