Ze koos voor eenzaamheid
haar pad kende geen weg terug
ze weigerde vooruit te kijken
haar blik ging naar de lucht

Ze had geen reisgenoten
geen behoefte ook daaraan
ze wou alleen maar vrij zijn
van de ketens rond haar lichaam

Ze wou een vogel zijn
die weg vliegt van haar last
met meelij dacht ze aan de bomen
die staan voor eeuwig vast

Ook wou zij een vlam zijn
die danst altijd alleen
ze was jaloers op stoom
als ze zag hoe snel die verdween

Misschien wou ze te graag
misschien wou ze te veel
maar op een koele winterdag
was ze weg van het toneel

De bomen wisten hoe het zat
de lucht hield stijf haar mond
maar volgens een getuige
was ‘t verhaal mooi afgerond

Met uitgestrekte armen
in de zon een laatste keer
liet ze al haar angsten varen
en toen... was ze er niet meer







27-06-2004


**Hier staan de woorden die ik zelf niet uit mijn pen kon krijgen.
Dit gedicht komt uit een tekenfilm, maar ik herkende me er zo in. Ik had het kunnen schrijven als ik op het idee was gekomen.**