Vast
De zOn schijnt Op mijn huid,
tintelingen vOel ik in mijn lege geest
geen gevOel meer, geen zachtheid
die ik geven kan.
Lachen is mOeilijk
en dingen begrijpen gaat niet.
Realiteit ligt ver weg..
in het Oneindige, waar ik niet grijpen kan.
GebOnden aan een ketting van verdriet
OnmOgelijk Om lOs te maken.
Het blijft je achtervOlgen tOt het einde
als je sterk bent, plaatst de ketting zich in je geheugen
Maar als de ketting te zwaar wOrdt,
trekt het je mee in zijn val.
tintelingen vOel ik in mijn lege geest
geen gevOel meer, geen zachtheid
die ik geven kan.
Lachen is mOeilijk
en dingen begrijpen gaat niet.
Realiteit ligt ver weg..
in het Oneindige, waar ik niet grijpen kan.
GebOnden aan een ketting van verdriet
OnmOgelijk Om lOs te maken.
Het blijft je achtervOlgen tOt het einde
als je sterk bent, plaatst de ketting zich in je geheugen
Maar als de ketting te zwaar wOrdt,
trekt het je mee in zijn val.
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Zondag, juni 27, 2004 23:50 |
| en dan moet je worstelen tot je erbij neervalt.. en weer opstaan.. Komt vast wel goed, althans, dat mag ik toch hopen. kus! | |
| schorpioen: | Zondag, juni 27, 2004 23:01 |
| Hoi grasspriet Je gedicht spreek bOekdelen SchOrpiOen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: grasspriet | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 27 juni 2004 | ||
| Thema's: | ||