Ik weet nog hoe ik een paar weken geleden in je armen lag,
Ik vond dat zo een toffe dag.
Maar een paar uurtjes later,
Wou ik dat die dag nooit bestond.
Want ‘s avonds zat ik op mijn bed verstomd.
Ik wist niet meer wat te doen,
En ik kon alleen maar denken aan die laatste zoen.
Die laatste zoen die je mij gaf.
Want ‘s avonds die zelfde dag,
Stuurde je een berichtje waar je in zei dat je om iemand ander gaf.
Ik was er helemaal kapot van,
Want anders kon ik doen dan.
Ik weende de hele avond en nacht lang,
En ik was bang.
Bang omdat ik niet wist of ik dit ooit nog te boven ging komen,
En ooit nog eens een droom ging uit komen.
De droom dat ik ooit nog gelukkig ga zijn,
En leve zonder deze pijn.
De pijn na 3weken lang wenen,
De pijn omdat je niet meer om mij gaat geven.
Ik kan niet ophouden met van jou te houden en je te missen,
Hoe kon ik mij toch zo hard vergissen.
Ik dacht echt dat je mij graag zag,
Maar ja wat kan ik er nu nog aan veranderen,
Ik moet er maar mee leren leven,
Dat het een ander meisje nu is waar je voor gaat leven.