Op een dag
Ik ben alleen
In een donkere kamer
Geen licht om me bij te schijnen
Moed begint langzaam te verdwijnen
Woorden die me niet gerust stellen
Gonzen door mijn hoofd
Woorden die niet weg willen
Me hoog boven mijn wereld optillen
Ze komen naar me toe
Ik wil hier weg begin te rennen
Ik gil
Maar er is niemand die me horen wil
Zelf bezig in hun eigen bestaan
Ik kan net zo goed blijven staan
Tot de dood me ingehaald heeft
Mijn lichaam beeft
Toch geef ik de moed niet op
Nog niet
want op een dag zal al mijn verdriet
Langzaam verdwijnen
En het licht in mij zal weer volop gaan schijnen
