. . . verleden dissonant . . .
trilling klinkt in oor
als verleden dissonant
schraapt ongenadig fel
langs oude zielwondrand
kind versteent zwijgend
omsluit haar in graniet
parels niet doorlatend
diep verstopt verdriet
lijf en geest verkrampt
handen vorming kneedt
angst verstikt geluid
schreeuwend innerleed
uitschakelend ieder voel
machteloos ondergaan
oogblikken verlammen
genageld neer doen slaan
buiten ruist het koren
waar vrijheid verte ligt
kruik vertoont barsten
lekt geleden water zilt
| keiko: | Donderdag, juli 01, 2004 13:51 |
| ....... heel mooi.. dikke knuff keiko... |
|
| lodi: | Donderdag, juli 01, 2004 07:07 |
| herkenbaar... en zwijgt | |
| christina: | Donderdag, juli 01, 2004 00:48 |
| lief zusje van je zussie een innerzacht knuffie |
|
| wijnand.: | Donderdag, juli 01, 2004 00:45 |
| zij die de liefde nooit hebben gevoeld voelen haar later wel Aangrijpend gedicht |
|
| michris: | Donderdag, juli 01, 2004 00:40 |
| de gebarsten weg die zwijgend meeloopt en afwezig sleept in deining zonder grens waar alles stil gevallen is in niemandsland, daar mag je in mijn schaduw schuilen. liefs, michris |
|
| Auteur: maria | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||