We staan hier
Met de fiets in de hand
Jouw vingers om het zadel geklemt
De mijne om het stuur

Je aankijken durf ik niet
Toch beroer je mij
Met die blik die je werpt
Het voelt pijnlijk goed

Je zucht en zegt wat
Loopt op me af en knuffelt me
Ik omklem je stevig
Niet bereid je los te laten

Maar mijn vingers worden week
En glijden van je af en je loopt
Weg van me naar de deur
Je zet je fiets weg en kijkt nog even

Ik kijk je aan
Die diepbruine ogen, die ogen
Ik ken die blik
Want ik voel het ook

Maar we zijn beiden te beroerd
Om toe te geven
Want ik ben al gebonden
En jij nog niet

Als ik jouw verhalen hoor
Heb je een plaatsvervanger gevonden
Die alleen nog niet die plek vervult
Ik voel de pijn in je woorden

Sindsdien heb ik je niet meer gesproken
Of gezien
Maar een diep verboden verlangen
Speelt mijn dromen diep

Twee dagen zonder jou
Zijn langer dan een week
Waarin je de oren van mijn hoofd
Praat en me aankijkt met die ogen


Toch we zijn beiden te beroerd
Om toe te geven
Want ik ben al gebonden
En jij nu ook