Waarheid en Leven
Zou ik in vrede weer
mijn ogen sluiten,
mij droppen in een nacht
vol ongekende zang
die enkel ik nog hoor
Wakker worden buiten,
waar de geluiden zacht,
en schaduwen; bang
ben ik er niet meer voor
Ik schuifel langzaam,
door tijd die eeuwig is
Waarheid en Leven
spreken in mijn hart
en kleuren lippen rood
Ik voel het pijnlijke gemis
van wat spontaan gegeven
als licht wordt zwart
en het gevoel gedood
De maan wast stil
in sterrenhemel
Mysterie pas ontwaakt
als ik je, blank je vel,
beschrijven kan
Mijn woordgewemel
heeft je sterk geraakt
en maakt je liefde fel
toen je mij koos als man.
**********
sunset 04-07-2004
**********
Lesley-Ann: | Woensdag, juli 28, 2004 12:23 |
Prachtig gedicht. Liefs Lesley-Ann | |
Irdana: | Zondag, juli 04, 2004 14:38 |
mooi verwoord gedicht fijne zondag groetjes Irdana |
|
nijntjepluis : | Zondag, juli 04, 2004 09:20 |
Dankje sunset voor je reactie! Prachtig gedichtje dit ook trouwens! liefs, |
|