op de drempel van de deur
Jij stond nog op de drempel
Ik al buiten de deur
Ik plaagde je en
Jij beledigde me licht
Ik voelde me quasi gekwetst
Met een mengeling waarin
Ik wou dat je je schuldig voelde
Ik draaide me om en liep weg
De tuin door naar mijn fiets
Jij rende achter me aan
Op je half vergane sokken
Je ging voor me staan
Je gezicht geschrokken
Je haren door de war
Ik hoorde je lippen bewegen in een waas
En je keek raar terug
Met een vage glimlach
Alsof je “het spijt me”
Niet erg meende
Ik wilde dat je je schuldig voelde
Al besefte ik dat ik dergelijke
Opmerkingen zelf vaak genoeg maakte
Hij keek hulpeloos
Niet wetend welke houding aan te nemen
Ik pakte mijn fiets en
Hij liet me uit
Hij gaf me nog een kus en omhelsde me
Ik streek over zijn wang
En vond dat het niet erg was
Hij knikte verontschuldigend
Hij liep terug naar de poort
En ik keek naar hem
Met een donker gezicht en
een vage schuine glimlach
Zijn affectie voor mij
Deed me ontroeren
We zwaaiden
Je liep snel de tuin weer in
En ik fietste weg
De onderweersbui tegemoet
Reacties op dit gedicht
| jorinde: | Maandag, juli 05, 2004 16:25 |
| dankje *bloost* | |
| el nifter: | Maandag, juli 05, 2004 14:09 |
| hmmm..... plagen en geplaagd worden... een bijzonder spel. 1-0 voor jou zou ik zeggen | |
| Oorlam: | Maandag, juli 05, 2004 14:08 |
| :)) half vergane sokken?? haha, ik maak het bont met sokken, maar half vergaan hahahaha enne nieuw elan en eigen naam: goeeeeeed! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jorinde | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 05 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||