de onzekerheid weer terug
mijn hart weer dicht gezet
de open brug
zonder opvangnet
te hoog
het dal te diep
ik was het die tegen mezelf loog
nee het is geen griep
een lach op mijn gezicht
van binnen een storm
weer kwijt dat licht
geruild voor de donkere vorm
weer verwerken
weer klimmen
maar niemand zal het merken
zag in een keer het licht dimmen
alles weer op een rijtje zetten
het masker terug gekeerd
met deze gedachten maak ik korte metten
het gevoel dat heen en weer veert
moeilijk uit te leggen
vreemd te begrijpen
kan het je niet zeggen
er komen betere tijden
moet dit alleen doen
alleen zonder hulp
is me vaker gelukt
en let op:
over een tijdje ben ik weer een bloeiende tulp