Mijn ogen branden en branden
Ik kijk snel een andere kant op als ze me aankijken
Mijn gezicht rood als vuur
Ik wil ze niet onder ogen komen
Als ze me vragen hoe het met me gaat,
zeg ik met een glimlach op mijn gezocht "Goed"
Als ze me dan nog een vragen dat het goed gaat,
zeg ik nix meer en kijk weg met een brok in mijn keel
Snacht's doe ik mijn ogen dicht maar mijn hoofd blijft malen
Overdag loop rond met mijn masker op
Savond's ben ik dood moe en sluit me af van de mensen
Alleen zijn is op dat moment het beste
Maar hoe hou ik het nog langer vol?
Hoe moet ik zonder masker leven?
Ik kan me niet gewoon even bloot geven.
Al zou ik dat misschien wel eens fijn vinden.
Ik wil niet naar de stem luisteren
Die stem zegt dat het beter is om op te geven
Ik wil niet opgeven maar,
ik trek het niet langer meer.
Ik hoop dat ik ooit iemand tegen kom die zijn,
armen om me heen doet en zegt "Meisje"
het komt allemaal wel goed ik sta achter je.
Echt ik heb even een steun nodig.
Iemand die mij een beetje corriceert
Die mij even op mijn plek zet en die op mij past.
Ik weet van mezelf ik kan erg veel en kei hard werken
Ik weet van me zelf dat ik het niet meer aan kan
Maar ik weet niet zelf hoe ik NEE moet zeggen
Ik weet niet zelf om mezelf in de hand te houden
En ik weet niet hoe ik me niet in een depressie situatie moet komen.
Ik stop met typen want ik kan niet meer!