Soms voel ik me hetzelfde overkomen als het paard in de ring…
Het wilde paard dat jij zonet ving…
Ik voel de woede door zijn hart stromen,
Hij vraagt zich af: Heeft dit wezen geen normen?

Hij laat zich niet ontdoen van zijn vrijheid,
Hij zal terugkeren naar de kudde die hij leidt,
Hij is de wilde hengst van het westen,
Hij zal zich nergens nesten…

Hij is nog steeds vrij…
Dit paard behoort niet tot jou of mij.
Dit paard is wild en vrijgevochten,
Niet het type paard dat ze zochten…

Ze sluiten hem op in een hok,
Ze slaan hem bont en blauw met een stok,
Hij zal zich fatsoenlijk leren gedragen,
Één dezer dagen…

Ik kan de angst hem voelen bekruipen,
Het is een angst waarin ik zelf zal verzuipen.
Ik voel zijn woede omhoog komen.
Je hebt zijn lichaam vastgebonden,
maar zijn geest nog lang niet met je mee genomen…

Ik kan het voelen,
Dit is wat de paardenfluisteraars bedoelen,
Het paard dat nooit opgeeft,
Het paard dat voor altijd in vrijheid leeft…