Heel graag had ik jou vandaag eventjes 'gezien'.
Nog net voor het slapengaan, zo rond de klok van tien.
Het mocht echter niet zijn, mijn schermpje bleef stil.
Geen blauw lichtje, geen woordjes, nihil.
Maar ik begrijp best wel hoe jij je nu voelt.
De angst, de onzekerheid die je telkens weer overspoelt.
Ik kan die demonen voor jou niet verjagen,
al zou ik vechten tot het einde der dagen.
Deze taak moet je in je eentje klaren,
behoedzaam, subtiel, trotseer je die gevaren.
Ik droom, ik smacht, ik hunker en ik luister.
Voor jou is het een grote sprong in het duister.
***Opgedragen aan Heidi, de onopvallende opvallende vrouw die mijn hart sneller doet slaan***
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 18 juli 2004 | ||
Thema's: |