Wanneer ik bij de volgende zonsopgang
deze plek verlaat
zal er een traan gaan vloeien...
Dezelfde emotie als iemand die je verlaat
voorgoed achterlaat
zal mij teisteren...
Ik wil geen afscheid nemen...
dan zal ik niet terugkeren...
Mijn tranen zullen mijn liefsten niet negeren...
en voor jou,
mijn beminde geliefde
zal er een tweede vloeien...
Langs bergen en ravijnen passeerd mijn pad
dat ver ligt van de joue...
Maar vergeten zal ik niet!
Wanneer de hemel zich zwart kleed
het gehuil van de wolven begint...
Mijn gedachten vrij zijn...
Luister ik naar de krassende wind
tegen het bedruppeld venster
die me verteld:
Dat je me nog steeds bemind!
en wanneer de rivier naderd
geef je me rillingen...
Je toont degene achter het masker
Hoewel ik toch weet
terwijl het maanlicht
van jou voor mij
nog steeds schijnt...
zal ik te laat wederkeren om
de roos tussen je lippen te accepteren...