De stille vraag de harde roep
De stille vraag, de harde roep,
Waarom zij weer
Waarom wij weer
Wat voor doel dient dit
Je krijgt geen antwoord
Het blijft stil
Dit is wat bij het leven hoort
Het is weer zo’n onbegrijpelijke gril
Men zou er moedeloos van worden
En toch, merken we telkens weer
Hoeveel kracht, er van ons uit gaat
We leggen ons, er niet zomaar bij neer
Diep van binnen, niet begrijpelijk
Halen we alles uit de kast
Om ons ook hier, doorheen te slaan
Opnieuw, grijpen we die kracht weer vast
Het is onmogelijk uit te leggen
En probeer ook maar niet om het te snappen
Geen mens, heeft hierover iets te zeggen
Niemand verzacht voor jou de klappen
Het lijkt vaak zo oneerlijk
En soms wil je keihard gillen
Doe dat dan maar, je hebt gelijk
Maar daarna, moet je wel verder willen
Met al je pijn, en je verdriet
En het zal vaak heel moeilijk zijn
Maar weet, wanneer je het niet meer overziet
Er steeds die onzichtbare hand zal zijn.
Die je weer voort duwt, en weer kracht geeft
En waar je maar op vertrouwen moet
Zodat je de moed niet op geeft
En doet wat je weer doen moet
Blijf vooral hopen en geloven
Hoe het verloop ook zal zijn
En hou vast aan toekomstdromen
Ergens ligt nog geluk tussen al die pijn
Dus probeer, om te aanvaarden
En zorg dat je midden in de strijd
Toch nog de lichtpuntjes ontdekt
Die je opbeuren, ook op momenten dat je lijdt
Een gedicht geschreven een poos terug
voor een meisje die voor de tweede keer ernstig ziek is en voor haar ouders hopend dat het een beetje steun gaf
Reacties op dit gedicht
| bieke: | Dinsdag, juli 20, 2004 19:52 |
| Ontzettend lief van je Raira Liefs Bieke, |
|
| will hanssen: | Dinsdag, juli 20, 2004 15:53 |
| Heel mooi geschreven! Liefs, Will |
|
| Wendy Hoos: | Dinsdag, juli 20, 2004 12:04 |
| Mooi hoor!! | |
| maria : | Dinsdag, juli 20, 2004 11:41 |
| prachtig geschreven ademloos gelezen liefs, maria |
|
| jazzzz: | Dinsdag, juli 20, 2004 09:33 |
| krachtig gedicht! liefs, |
|
| melissa18: | Dinsdag, juli 20, 2004 09:26 |
| heel mooi geschreven, ziekte is moeilijk en vaak oneerlijk... ze zullen veel steun hebben aan dit gedicht. laat het ze lezen! dikke knuffel melissa |
|
| Maranwë: | Dinsdag, juli 20, 2004 08:58 |
| mooi gedaan egt goed geschreven! owjah bedankt voor je reactie Liefs Maranwë |
|
| de niftert: | Dinsdag, juli 20, 2004 08:03 |
| mooi als je zo'n gedicht krijgt! | |
| Gonny: | Dinsdag, juli 20, 2004 07:04 |
| Weer mooi beschreven Raira. In een adem uit gelezen. Zoals jij je woorden neer kan zetten. Prachtig Knuffel en kusssssss Liefs Gonny |
|
| Hermans Dirk: | Dinsdag, juli 20, 2004 06:37 |
| hé hou de moedt er in zo verdrietig maar na al dat verdriet komt geluk mooi gedicht |
|
| Corretje: | Dinsdag, juli 20, 2004 04:18 |
| Heel mooi geschreven! Wat verdrietig voor dat meisje.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria Klein Herenbrink | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||