Slecht weer, kom maar op
De julizon schijnt op mijn zorgelijke schedeldek
Verwarmt mijn haren, niet mijn kille gedachten
Mijn ogen zien geen zon, slechts een verblindende vlek
Symboliserend voor al degenen die ik verachtte
Vastberaden stap ik in de schaduwen
Mijn botten versteend en spieren stram
Verscholen voor hen die mij schuwen
Voorzichtig leun ik tegen een dode boomstam
Gij zult niet weer over mijn zere lichaam heen lopen
Mijn armen reiken naar de lucht, vragend om regen
De regen die mijn eenzame ziel opnieuw zal dopen
De storm trekt aan mijn haren, geeft mij zijn zege
Verwarmt mijn haren, niet mijn kille gedachten
Mijn ogen zien geen zon, slechts een verblindende vlek
Symboliserend voor al degenen die ik verachtte
Vastberaden stap ik in de schaduwen
Mijn botten versteend en spieren stram
Verscholen voor hen die mij schuwen
Voorzichtig leun ik tegen een dode boomstam
Gij zult niet weer over mijn zere lichaam heen lopen
Mijn armen reiken naar de lucht, vragend om regen
De regen die mijn eenzame ziel opnieuw zal dopen
De storm trekt aan mijn haren, geeft mij zijn zege
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Donderdag, juli 22, 2004 09:16 |
| ...mooi zwaar weer ik kan je wel aan gedicht! | |
| de niftert: | Donderdag, juli 22, 2004 08:38 |
| whow.... zeer cool!!! | |
| Hermans Dirk: | Woensdag, juli 21, 2004 21:19 |
| mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Caroline van Geel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||