In mist en achter een waas gezicht
schemeren slaapschaduwen
waar blauwe wilgen de wacht houden
langs de oever van de avond.
Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken
over het bedroefde woud. Tezamen
met een koele wind
rilt ze in de nevel van het dal.
Een zwarte vogel tuurt
in de diepte van de nacht, verscherpt
zijn blik. Een eenzame ster licht even op.
Druppels doorschijnen een bleke maan.
Het is even eeuwen ouder
doch schimmen komen en gaan.
Summer Tea: | Donderdag, juli 22, 2004 08:34 |
Prachtig Edwin! Mystiek op en top! Liefs , |
|
Raira: | Donderdag, juli 22, 2004 00:20 |
Mooi gedicht, graag gelezen liefs Raira |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 juli 2004 | ||
Thema's: |