Hoe is het mogelijk je flikt het mij weer,
en ik tuin erin keer op keer.
Wanneer word ik wakker en sla eindelijk terug,
deze ellende moet achter de rug.
Weer denk ik : "kijk het nog even aan",
maar ik kom steeds weer in de kou te staan.
Is dat de kracht die de vrouw in zich heeft,
dat zij steeds weer in zich heeft,
dat zij steeds weer die zwakke momenten beleefd.
Ik ga niet naar voren maar doe steeds stappen achteruit,
terwijl ik mijn hart weet je hebt verbruid.
Wat houd ik eigenlijk nog in hemelsnaam in stand,
mijn relatie is volledig gestrand.
Dat denken en nog eens denken heeft totaal geen zin,
er zit in deze relatie totaal geen leven meer in.
Het doet pijn en o zoveel verdriet,
maar het schijnt dat jij dat niet ziet.
Ben ik dan alleen die zijn ogen open heeft,
en denk dat het toch niets meer geeft.
Dus zetten wij een punt achter het samenzijn,
want liefde is mooi en doet geen pijn.
Verbreken met alles wat eens was en niet meer is,
dat maakt mij vrij uit het geveol dat heet "gevangenis".