De wereld begraaft me..
rookwalmen benauwen mijn ondergedoken vreugd
waar zuigkracht mij de energie ontneemt
ik zal ontwikkelingen laten bij de gedwongen stage
maar educatie leert mij niet te zijn ontvreemd
van mijn gebrek aan klassieke benodigdheden
door andermans toedoen verdwijnt mijn kei
vol bescherming en vervuld met ander leed
gecompliceerd en ondoorgrondbaar, zo zei jij
terug in waar ik was en niet meer wilde zijn
is mijn bestaan ontnomen door wie jij was
de wereld begraaft mij in haar verdriet
ademloos vol vrede accepteer ik de regels..
Reacties op dit gedicht
| Ninandra: | Dinsdag, juli 27, 2004 14:11 |
| OH NO YOU DON'T!!!! Wie vertelde mij gisteren ook alweer dat je soms (heel vaak dus) gewoon aan jezelf moet denken, omdat de massa echt niet aan jou denkt? NOU NOU NOU? :) HOPLAA, meis, ga lekker je eigen gang en laat je nix wijs maken! Waar jij je langs wilt begeven, daar ga je, en waar je niet wilt zijn daar blijf je vandaan.. heeft niemand iets over te zeggen behalve jij :) |
|
| nifter-a-go-go: | Maandag, juli 26, 2004 16:55 |
| niks accepteren.... schijt aan de wereld en zijn ellende. ga voor je eigen geluk!!!! en laat je niet op de kop zitten!! | |
| Oorlam: | Maandag, juli 26, 2004 14:17 |
| sterk gedicht, hee wat een productie ineens:-) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Phoweyk | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||