Voorbij
Een ster aan 't firnament,
alleen alsof hij niemand kent.
Het is net alsof ik de enige ben,
de enige die die ene ster kent.
Hij fonkelt in de diep blauwe nacht,
't is alsof hij naar me lacht.
Ik weet, ik ben de enige niet die zacht,
en dringend huild om die eenzame kracht.
Ik huil, ik voel me net zo alleen,
en ritmisch gaat 't been voor been.
Die ster die troostend op me scheen,
ik voelde me minder alleen.
En achter een wolg komt vulg,
de maan en de andere sterren terug.
En ik lach, ach het gaat wel weer voorbij
Voorbij, voorbij, wanneer voorbij?
Droevenis scheurt 't hart in mij...
***(dit is door mijn moeder geschreven 3-2-1974)***
Reacties op dit gedicht
| *Leeuw*: | Maandag, juli 26, 2004 20:08 |
| Mooi gescherven Liefs |
|
| will hanssen: | Maandag, juli 26, 2004 17:08 |
| Heel mooi geschreven, hoor! Liefs, Will |
|
| marjolein_in_love: | Maandag, juli 26, 2004 15:49 |
| nou kay, je ziet in iedergeval van wie je het hebt :) liefs marjolein |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *~*Kayleigh*~* | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||