Sprakeloosheid.
woorden schieten toch nog te kort
hoe standaard de klank mag zijn
en wat moge hoeveelheden zeggen
woorden schieten eenmaal te kort
een vale huid vermeerdert zich
tot in babyzachte aanraking
veroordeeld tot sprakeloosheid
verbeeld ik me het hele zicht
mijn treurwilg aanbidt de toon
waarin gedaan wordt als gevoel
dat wordt weg gescholden in de diepte
in ’t oog dit eindpunt als doel..
Reacties op dit gedicht
| Ninandra: | Donderdag, juli 29, 2004 12:29 |
| Mja, hier ook ff speechless....:x for a whileeeeeeeeeee ;) echt, als dit gedicht een persoon was geweest, had die er GEWELDIG mooi uitgezien! (hmhm, om maar ff n xtje anders te zeggen dat ik je schrijfkunsten bewonderrrr:)) KUS! |
|
| nifter-a-go-go: | Donderdag, juli 29, 2004 12:24 |
| hmm... ik vind t moeilijk deze te interpreteren (nouja... proberen dan) maar hoe dan ook, veroordeeld tot sprakeloosheid verbeeld ik me het hele zicht vind ik alvast prachtig |
|
| Edwin van Rossen: | Donderdag, juli 29, 2004 12:23 |
| Stemmige stilte in gepaste sprakeloosheid. Mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Phoweyk | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||