Ik ken mensen, nu al dood…
Ik was er niet toen de duisternis om hen sloot…
Wat ik toen nog niet wist…
Was dat je dood kunt zijn, terwijl je lichaam nog leeft,
Dat je kunt leven terwijl je al duizend keer opgeeft…
Ik kende de wereld slecht,
En nog steeds ken ik hem nog niet echt…
Wat er achter illusies en dromen schuilt,
Is de geest die huilt…
Wat er achter bedrog en listen bestaat,
Is de geest die allang niet meer verder gaat…
Wat ik toen nog niet kon weten…
Is dat niets is zoals het lijkt,
Dat de realiteit vaak heel anders blijkt,
Je verstoppen achter oude verhalen,
Die steeds meer in waarheid lijken te dalen…
Een mooie wereld die je onderweg verliest,
De keuzes die je kiest…
Een mooie droom die vernietigd wordt,
Aan leugens in de wereld geen tekort…
Wat ik nu weet…
Alles is niet wat het moet zijn,
Maar nergens is er tekort aan pijn…
Mensen zonder levenslust die ik toen nog redden kon,
Maar dat mijn onwetendheid het toen nog van mij won…
Realiseren is een belangrijke taak,
Maar mensen doen het niet meer vaak,
Ze doen, zonder verder te kijken,
Zo dat het vaak mag lijken…
Alles zal altijd goed gaan…
Een gelukkig lief bestaan,
Dat alles altijd jouw kant op komt,
En dat geluk om je heen dromt…
Maar achter wat aangenomen wordt,
Weet ik in wat voor afgrond jouw ziel stort...