Begraven!

Eindelijk vrij en zo verschrikkelijk blij,
ik trek mijn beste kleding aan.
Vier jaar lang heb ik gewacht,
tot jij eindelijk dood zou gaan.
De dokter zei, één jaar meer heeft hij niet,
maar er kwamen nog 3 jaren bij.
Maar een zieke verlaat je niet
krijgt die dokter alsnog de schijterij.

Maar eindelijk komt toch de dag,
dat ik je mag laten begraven.
Je wilde niet begraven,
maar gecremeerd, en niet in stilte,
maar iedereen moest opkomen draven.
De kaarten heb jezelf geschreven,
want liet je mij nog even weten,
ik wil niet weer beleven,
dat je iemand zult vergeten.

Maar je zult het nu wel weten,
je beste vrienden lagen boven aan.
Ik ben er echt niet één vergeten,
ze zijn allemaal de vuilnisbak ingegaan.
Zo is mijn leven afgerond
en geen crematie maar in de grond.
Want altijd zei je tegen mij,
dat je in de grond wel van mij hield.

Dus daarom geen crematie,
maar begraven in besloten kring.
Dan gaat het allemaal een beetje snel,
4jaar is erg lang, begrijp je wel.
Bloemen zijn er niet vandaag,
daar hield je niet zo van.
Nooit één bloemetje bracht je mee,
dus past het prima in mijn plan.

Tja het is een beetje sombere boel
En hopelijk begrijp je nu eindelijk,
hoe ik mij al jaren voel.
En als ze de kist laten verdwijnen,
in dat donkere enge gat.
En de dennentakken zich weer sluiten,
denk ik, zo dat was dat.
Eindelijk één keer in mijn leven,
heb ik mijn zin doorgedreven.