die dag
zag ik je lopen,
je leek een sterretje
in mijn gedachten,
een klein en gevoelig
puntje licht
in een grote schitterende wolk
en dat puntje,
het was van jou
maar ook van mij,
het voelde zo zacht aan
zo teder en hoopvol
het was de manier hoe je liep
hoe je praatte en lachtte
hoe je naar me keek
en mijn vertrouwen voor je won
ik zweefde,
mischien een beetje teveel
want opeens viel er een druppel
en nog een
en nog een...
en het regende zoals nooit tevoren
ik werd wakker
en zag dat het mijn tranen waren,
mijn lichtje was weg
het enige wat nog overbleef was een donkere schaduw
een schaduw
die me herinnerde aan de fonkelingen in je ogen
een schaduw die me opnieuw meevoerde
in de realiteit
wat een geluk dat het licht
doorheen de wolken kan schijnen...