Ik heb wat spelletjes gespeeld, en toen ben ik gaan slapen, (mamma; zo was mijn leven)


     Wat heb ik U al lang niet meer gezien
     ik heb U zo lang al nu vermist
     ik vrees dat ik Uw beeld niet meer ken
     en misschien zelfst wat in slaap ben gevallen.

     Veel eerder zocht ik nog naar U
     was mij elk pad een gangweg naar U
     zelf ben ik niet ouder geworden
     maar al dat leeft werd alsnel ouder
     en paden werden wegen
     en wegen raakten verstopt;
     alles is zo uitgebreidt, mamma
     ik zie het buiten allemaal gebeuren,
     de winkels veranderen allemaal, de tram, de bus...

     Mamma, ooit ben ik triest geworden
     het is al lang geleden geloof ik
     ik weet het jaar niet en de aanleiding niet
     Ik heb de zinnen laten zakken toen en ik besefte
     dat ik zo goed als alles nu begreep.
     en ik heb de blijdschap toen laten varen omdat ik besefte
     dat ik nergens anders meer op zou gaan lijken.
     Wist ik toen maar al snel dat die dingen te veranderen waren,
     maar ik vrees dat ik dat lang niet wist nog, mamma
     en ook nog niet hoe er aan te ontsnappen viel.

     Ik weet wel dat het niet te verhelpen was
     dat heeft U me als kind al weleens gezegd
     Dat een kind altijd als de ouder wordt en dat vechten daartegen
     onnodig was en de zaak alleen bemoeilijkte
     en ik weet ook niet waarom ik dat deed eerst, mamma,
     en ik heb daar dan ook een heleboel spijt van nu.
     Ik ben blijven spelen als een verloren kind, mamma
     toen de anderen al voort gingen,
     al stoeiend bleef vooralsnog het besef weg van bestemming,
     en alle krachten verspelend ben toen in slaap gevallen.

     Ze vertellen mij dat ik snel moet komen
     om mij heen worden er allerlei armen uitgestoken,
     ze wijzen, of ze verwelkomen omdat ze denken
     dat ik naar ze toe zal lopen
     Maar waarom loop ik niet naar ze toe, mamma, weet U dat?
     Heb ik iets gedaan of gelaten,
     waardoor ik stilstaan moest?...en dan de
     duizend misverstanden, omdat men niet wist wie ik was.
     De duizend dingen mensen die ze in me zagen,
     maar allen niets te doen hadden met mij.

     Beter de leegte dan het ongenoegen,
     beter de leegte dan de mistroostigheid
     Ik ken wel mensen, mamma
     die wel hebben aangenomen wat hun ouders zeiden
     zij konden stoppen met spelen, maar nog voortdurend doorspelen
     ondanks dat ze ook al verder liepen
     Die mensen vallen nooit in slaap, mamma
     bij die mensen valt alles op een plaats.
     bij mij is elke avond er zoéen
     die een einde maakt aan de alle dingen.

     Maar ik ken maar één paar ogen, en ik ken maar één enkele blik,
     misschien omdat ik die vroeg al bij U heb gezien.
     Ik ben graag bij die andere mensen, mamma
     zij maken mij een blij uitzicht
     dat dan ook als ik even niet besef U niet te zien
     mijn leven een moment van geluk schenkt en rust.
     maar overal in de wereld zijn Uw ogen
     die ogen in dat verstilde kind
     dat te vroeg al moest stoppen met spelen
     dat nu eindeloos onaf verbleef.

     08'08'04.