één met de natuur
je bent zoals de aarde,
de zee,
de lucht,
zoals de bloemen die zo prachtig bloeien,
als een zandkorrel; die zich laat meevoeren door de wind,
maar wat wil je toch m'n kind?!
ik bemin je met heel m'n hart,
met alles wat aan me zit,
jij die altijd maar bidt, wil druïde worden,
één met de aarde en alles rondom je,
god, waarom verlaat je me?!
de zee,
de lucht,
zoals de bloemen die zo prachtig bloeien,
als een zandkorrel; die zich laat meevoeren door de wind,
maar wat wil je toch m'n kind?!
ik bemin je met heel m'n hart,
met alles wat aan me zit,
jij die altijd maar bidt, wil druïde worden,
één met de aarde en alles rondom je,
god, waarom verlaat je me?!
Reacties op dit gedicht
| Jeroen: | Vrijdag, juni 01, 2001 21:34 |
| Oh, één tip: veel te dom begin en zinnen zijn veel te lang. | |
| BrightEyes: | Woensdag, mei 30, 2001 23:33 |
| Auw! Aardig wat verdriet en pijn, maar laat dit niet je laatste gedicht zijn... doorgaan! Bright Eyes. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Diana | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2001 | ||
| Thema's: | ||