... en laat mij in zijn sterven ril
... en laat mij in zijn sterven rillen
Het dagelicht stroomt als rul zand,
onthecht zich van de aarde
De dromen wijken, leeg mijn hand,
en uitgedoofd 't geborene gebaarde
De nachtwind sluipt steels dichterbij
Ik voel gevoel in mij verkillen
De nieuwe morgen is voorbij
vóór hij begon, en laat mij in zijn sterven rillen.
**********
sunset 09-08-2004
**********
Reacties op dit gedicht
| scorpio-nb: | Dinsdag, augustus 10, 2004 07:19 |
| Ik hoop dat een (andere / warme) nieuwe morgen, de kilte kan doen wegwaaien. Liefs | |
| *** Lanaatje37***: | Maandag, augustus 09, 2004 17:16 |
| zo echt goed... prachtig... ben er ietwat stillekes van. Lia |
|
| Raira: | Maandag, augustus 09, 2004 09:15 |
| een rakend gedicht.... hoop dat de warmte van vandaag een beetje straling brengt liefs raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||