Nachtbrekers
Ik draai aan mijn haar en maak twintig vlechtjes.
Die rok uit de winkel, schreeuwde om mijn zachte lijf.
Versgekocht en nog niet gedragen, strompelde ik door
tientallen restjes van die mooie week en nacht –
Huilend om de beelden stroomden er druppels uit mijn ogen
- tranen van gelukzaligheid en azuurblauwe waterverf.
De grond was koud en je handen waren warm –
De passie die je voelde, schuurt nog akelig langs je been.
"Deze avond gaan we vergeten" en je hand glipt uit mijn trui.
Reacties op dit gedicht
| bent: | Dinsdag, augustus 10, 2004 00:06 |
| Ik zou het gewoon onthouden, leuk verhaal voor later. Alles goed verder? x |
|
| schepsel: | Maandag, augustus 09, 2004 20:45 |
| cool | |
| Oorlam: | Maandag, augustus 09, 2004 20:16 |
| mooi gedicht, maar (waren warm en glipt uit, verleden-heden? nu zijn ze koud? hmm wat oorlam bespiegelingen gratis en voor niets:-) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||