Ik zag je vallen, neefjelief
In slow-motion,
Zie ik het gebeuren.
Gillende grijpende handen
Naar de stang,
En ik kan alleen maar rennen,
Vurig wensend,
Dat ik je vang.
Maar ik voel je vallen,
En zet een sprint nog even door,
In gedachten
Heb ik je beet,
Maar de klap
Van jouw lijfje
Is wat ik hoor
Zo hard en grof,
Zie ik je liggen
Tussen ’t stof
En ik weet niet,
Je te nemen
Of te laten,
Om ’t niet erger
Te maken.
Til toch voorzichtig
Je hoofd;
Ademhalend ondertussen
Als verdoofd
Merk ik geen bloed
In sporen,
Sust je mam je
In je oren,
Voel ik me even
Compleet verloren.
Wat gebeurd had kunnen zijn,
Het ondenkbare, ...
En je bent nog maar zo klein,
Weet, ik hou van je,
neefjelief
Je bent mijn kleine hartendief.
Reacties op dit gedicht
| [&]*MaanDrop*[&]: | Donderdag, augustus 12, 2004 22:45 |
| Ik hoop dat het niet erg is. Zo klein, en O Zo kwetsbaar. Liefs, Aibell |
|
| folkert: | Donderdag, augustus 12, 2004 13:19 |
| Een ongeluk zit in een klein hoekje! Duidelijk gedicht |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||